zaterdag 23 maart 2013

Niet geschikt,....

Niet geschikt als moeder, Els De Schepper schreef er een boek over, omdat ze werd afgekeurd als moeder,.....ik ben moeder, maar ik heb me sinds vandaag zelf afgekeurd als moeder, ik ben niet geschikt als moeder en ik balanceer op het randje, het randje van een hekel krijgen aan mijn zoon,....ik weet het, je kan en mag dat niet zeggen, dit is een taboe en waarschijnlijk bekijken de moeders onder de moeders nu met verschrikte ogen en voelen ze walging opborrelen, wel zo voelde ik mezelf ook, jaren heb ik dit weggeduwd, dieper en dieper, want het hoort niet zoiets te voelen, je kinderen moet je bron van geluk zijn, niet van ergernis,....

Wel en vanaf zijn geboorte is Chattheo toch een bron van ergernis, ik voel liefde voor hem, zelfs onvoorwaardelijke maar langs de andere kant kan hij me vreselijk boos maken, kwetsen, irriteren, me het gevoel geven te beknotten ipv te verrijken en mss is dat wel de reden, waarom hij zich zo afzet tegen me, me beliegt en bedriegt en vooral niet aanraken of enige vorm van affectie tonen, hij voelt waarschijnlijk al vanaf zijn geboorte dat ik plichtsbewust voor hem zorg, maar dat niet doe met mijn hart en ziel, als hij kleiner was vond ik het verschrikkelijk om me in te leven in zijn denkwereld,  het ontbreekt me echt de kunst me in een kind in te leven, heb dat nooit gekunnen, babysitten was pure horror,......

Waarschijnlijk toen ze het talent "moeder zijn", uitdeelde stond ik op de laatste plek en kan ik me wel voor het hoofd slaan dat ik mijn buikgevoel heb genegeerd toen er beslist moest worden wel of geen kids.

Bestonden er maar jury's, waarvoor je eerst een test moet komen afleggen voor je groen licht krijgt,  groen licht voor "geschikt als moeder", rood licht voor "ongeschikt als moeder",....ik ben ervan overtuigd dat dit voor veel kinderen een dankbaar geschenk zou zijn en een opluchting voor veel ouders,.....

Want vanaf de geboorte, staat alles in teken van het kind en toen dacht ik het betert als hij ouder is, niets is minder waar, volgende maand wordt hij 13 en het lijkt wel of heel MIJN agenda draait om hem, alles wordt geregeld in functie van zijn school en voetbal, ruimte voor "ons" of voor mezelf enkel wanneer het echt kan,....alles is een strijd,......en nooit ervaar ik het gevoel dat hij dankbaar is voor de kansen die hem geboden worden, noch respect voor het omgooien van mijn leven, iets wat we gedaan hebben op zijn vraag en na 5 maand kan ik zeggen, wat is het zwaar fulltime een puber in huis, het lijkt of heel de ruimte wordt ingepakt door het puber zijn, volwassenen aan de kant gedrukt.   En voor mezelf wordt het steeds moeilijker mezelf op te laden, om plichtbewust hem naar het voetbal te brengen, te controleren, schoolwerk nakijken en afvragen, begleiden, ondersteunen en omringen met liefde,......vakantiedagen op te offeren zodat hij niet alleen zit, op zijn wenken te bedienen,.........het lijkt alleen op geven en niks krijgen,....

En dat is de reden waarom ik niet geschkt ben als moeder, omdat ik wil terugkrijgen,........vooral liefde,.....

9 opmerkingen:

  1. Wat is dat voor zever: gij geen goede moeder! Komaan Carrie, je weet wel beter! Volgens mij zit je er een beetje door en moet je dringend eens een weekendje weg met Big boeken of zo. Eventjes herladen. Als ik hier lees wat jij allemaal doet voor die puber-vol-testosteron van jou dan weet ik echt zeker dat je een supermama bent! Maar jij bent een perfectionistje en volgens mij moet je af en toe de dingen wat meer los laten. Knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Me dunkt dat je zoon eerder niet geschikt is als zoon ... ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Kinderen zijn enorm gevoelig en voelen idd wel erg goed aan als één van de ouders zijn/haar kind niet echt 100% kan uitstaan. Ik ga hier totaal niet zeggen of je een goede of slechte moeder bent. Maar ik denk dat chateo zijn rebels gedrag tegenover jou idd zoals je zelf aan geeft goed te maken zou kunnen hebben met dat hij aan voelt dat jij je irriteert aan hem.

    Zijn slecht gedrag op school zou daar zelfs mee te maken kunnen hebben. Misschien heeft hij het gevoel dat hij thuis niet echt zichzelf kan zijn en voelt hij zich niet zo goed in zijn vel thuis, en gaat hij als tegenreactie op school zich zo hard misdragen misschien enerzijds als 'roep' om aandacht. Anderzijds misschien omdat hij zich thuis beknot voelt (dat hij het gevoel heeft dat hij niet goed is zoals hij is) dat hij op school zich juist extra gaat 'uitleven' omdat dat thuis niet kan.

    Ik denk trouwens dat 'ouder' zijn ook enkel draait om het 'geven'. Jij hebt ervoor gekozen om hem op de wereld te zetten, jij hebt voor hem gekozen en eigenlijk is er niets dat hij je verschuldigd is. Het is normaal dat je enorm veel voor een kind moet doen en daar dankbaarheid voor in ruil eisen of verwachten is niet echt wat je van een kind kan verwachten.

    Ik denk dat de meeste kinderen pas dankbaar worden eens ze zelf een kind hebben en beseffen wat dat inhoudt.

    De reden dat jij je zo irriteert aan chatteo is misschien wel omdat jij vindt dat hij je dankbaar hoort te zijn, dat hij je aandacht en liefde moet geven en dat hij moet beseffen wat jij wel niet voor hem op geeft. Maar zo'n dingen kan je niet van een kind verwachten. Dus dan zitten jullie in een neerwaartse spiraal. Want jij blijft je storen aan hem en blijft dingen van hem verwachten die hij je niet kan geven. En hij blijft aanvoelen dat hij niet goed genoeg voor je is en dat je hem ergens niet echt kan uitstaan waardoor hij zich meer en meer tegen jou gaat afzetten. Waardoor hij zichzelf niet durft zijn bij jou en dat zorgt er dan weer voor dat hij gaat liegen tegen je. En dat gedrag van hem verhoogt dan weer jou irritaties.

    Ik zeg het absoluut niet graag, maar de situatie die jij omschrijft doet me een beetje aan de situatie denken van waar ik al tiener van zijn leeftijd in zat. De dingen die jij van hem verwacht zijn ook de dingen die mijn moeder van mij verwachte (die dankbaarheid, aandacht, dat ik dit en dat zou beseffen en,....). En ik kon die dingen haar niet geven waardoor zij nog gefrustreerder op mij zou worden. En met de jaren is die situatie alleen maar zo hard geëscaleerd tot waar ze nu is.

    Enerzijds dat ik daar zo'n littekens aan heb overgehouden en jaren heb nodig gehad om zelfvertrouwen te krijgen en dingen te verwerken. Anderzijds dat ik niets meer met haar te maken wil hebben. En zij begrijpt nog steeds niet waar ze dat aan verdiend heeft want zij beseft niet wat er is misgelopen en vindt dat zij het is die tekort is gedaan.

    Bepaalde gedragingen van je zoon herken ik ook, ik loog ook constant tegen mijn moeder, omdat ik niet eerlijk kon zijn tegen haar omdat ze dan zo begon te flippen tegen mij. Ik denk niet dat hij liegt om je te kwetsen, maar dat hij gewoonweg niet eerlijk meer tegen je kan/durft te zijn.

    Ik vind dit geen gemakkelijke reactie om tegen je te zeggen, het gemakkelijkste zou zijn moest ik je gewoon gelijk geven. Maar het probleem is dat ik zoveel herken en dat ik mij eigenlijk redelijk goed in chateo zijn gedrag en situatie kan terug vinden.

    Zou het misschien geen optie zijn dat jullie allebei in therapie gaan? (apart) Enerzijds chateo zodat hij kan leren om zijn emoties te herkennen en een plaats te geven en dat hij met iemand die niets met de situatie te maken heeft kan praten over hoe hij zich voelt, anderzijds voor jou om met die frustraties te leren omgaan en te leren van die controle die je wilt hebben los te laten? Want ik vrees dat als er niets aan de situatie verandert, dat door de jaren heen de situatie tussen jou en chateo alleen nog maar serieus gaat verslechteren en daar gaan jullie allebei niet gelukkig van worden.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik kan me een beetje vinden in de reactie van Justmeetje. Ik denk ook dat Chateo zich uitleeft op school omdat er thuis zo veel druk op hem wordt uitgevoerd. Maar dat komt alleen maar omdat jij alles te goed en te perfect wil doen! En idd, van een kind moet je geen dank verwachten. Ik moet Justme daarin bijtreden dat je pas beseft wat je ouders voor je hebben gedaan als je zelf eens kinderen hebt. En het is heus niet alleen bij jou en het is ook geen slechte eigenschap van Mateo, het is gewoon realiteit. En dat maakt van jou geen slechte moeder, je doet gewoon een beetje te veel je best volgens mij. En "te" is nooit goed. Veel sterkte en een dikke knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Zo een "moedertest" (en een "vadertest" dan best ook) zou nog niet zo slecht zijn: veel mensen beginnen aan kinderen zonder dat ze er geschikt voor zijn (geen verwijt aan jou hoor). Dat is wel begrijpelijk vermits "gezin met kinderen" nog altijd een ideaalbeeld is. Als mensen er eens goed, heel goed over zouden nadenken over de gevolgen voor ze aan kinderen beginnen (je bent er minimaal 18 jaar verantwoordelijk voor om maar iets te noemen), zou het geboortecijfer misschien wat dalen en zouden er misschien wat minder ongelukkige kinderen en/of ouders zijn.
    Het is wat mij betreft ook jammer dat het een taboe is dat een moeder of vader niet met haar/zijn kind om kan gaan - dat kan nu eenmaal gebeuren want hoe goed je ook je best doet, je kind kan iemand (beginnen te) worden wie jij niet voor ogen hebt of had. En als een van de ouders het kind dan gebruikt om de andere ouder te raken ...
    Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dat zou dus beteken dat je als moeder zijnde nooit irritatie zou mogen voelen richting je kinderen? Nou dan zouden er zuiver slechte ouders rondlopen op deze aarde. Hoe ik je nu "ken" kom je over als een hele lieve en vooral zorgzame vrouw en wat mij betreft zijn dat de kern eigenschappen van een moeder. Meisje wees niet zo hard tegen jezelf, je krijgt het nu flink voor de kiezen met Chateo. Dat heeft denk ik volledig met zijn leeftijd te maken, dat je hem dan af en toe vervloekt..... tja je bent ook maar mens en niemand is perfect onthoudt dat Xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  7. opvoeden is niet altijd zo eenvoudig, en soms hou je beter afstand en laat je maar betijen. Jezelf daarin veroordelen heeft geen zin, iedereen wil het beste voor z'n kinderen...

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Carrie ik herken mezelf hierin volledig. Ik zou gewoon geen goeie moeder zijn, ja dat rode licht zou zeker voor mij opspringen. Ik heb niks geen voeling met kinderen, ik wil ook niet dat mijn agenda rond hen gaat draaien, nee ik wil mijn eigen leven leiden! Als je kinderen hebt, heb je gewoon geen eigen leven meer, zo is dat. En er iets voor terugkrijgen.. euhm nee, dat mag je niet verwachten. Zeker niet van een puber. Misschien later, als ze ouder zijn of zelf kinderen hebben... misschien dat ze dan gaan beseffen wat je allemaal voor ze hebt gedaan. En dan wonen ze aan de andere kant van de wereld en heb je er nog niks aan.
    Enfin, ik wil je niet ontmoedigen. Wij als buitenstaanders kunnen niet beoordelen wat voor moeder jij bent. Uit wat je ons vertelt, kan ik enkel afleiden dat jij je best doet, en meer kan je niet doen! Niemand is perfect. En believe me, er zijn slechtere ouders!!!!

    BeantwoordenVerwijderen