Vanmorgen werden we bij de voorpagina geconfronteerd met een zelfmoord van een 14-jarige die gepest werd,........Carrie werd onmiddellijk de tijd weer in gecatapulteerd.
Ook ik ben fel gepest geweest, toen ik 14 was,.......ik was geen hippe meid, droeg een bril met dikke glazen, had flaporen, felle acné, ik was dus de "echte" Sarah :-) en ik droeg geen hippe merkkledij, omdat mijn ouders daar geen budget voor hadden, tuurlijk wilde ik wel een jeans van "Chippie" een trui van "Best Company" ja, Carrie is van de Millet generatie.
Aangezien ik toen gigantisch verlegen was en knalrood werd als er me iets gevraagd werd, bleek ik het mikpunt van pesterijen,.....waarom ze me niet gewoon met rust lieten en negeerden is me tot vandaag nog steeds de vraag, maar de populaire meisjes vonden het blijkbaar leuker om me uit te schelden, mijn gerief te verstoppen of me te bekladden,........
En dat bekladden, dat is een moment dat me nog steeds heel helder voor de geest staat,........ik woonde op 5 min stappen van school en stapte na school gewoon richting huis, waar ik werd opgewacht door de populaire die uit de inham van de kleuterschool sprongen om nivea, uw weet wel de blauwe pot in mijn haar te smeren en de handen af te vegen aan mijn kleren,........huilend en compleet machteloos ben ik naar huis gerend,......
Hoe meer je het pesten probeert te negeren of vergeten, hoe hardnekkiger het blijft,......en ja, het heeft effect op me gehad,......ik isoleerde me steeds meer en meer op school en keerde meer en meer in mezelf, de enige uitlaatklep die ik me toestond was mijn sport, daar werd ik wel aanvaard, waarschijnlijk meer om mijn kwaliteiten dan om mijn persoonlijkheid, hoewel daar ook iemand rondliep die het vaak nodig vond om "hé flapoor" te roepen, tot mijn Louis (mijnen bompa) het op zijn heupen kreeg en hem letterlijk en figuurlijk tegen de muur zette en dreigde om hem een pak slaag te verkopen als hij niet ophield,.......
Het pesten op school hield op, toen ik tijdens de zwemles een van de populaire die me wilde ondertrekken zo in mijn greep had, ze was vergeten dat ik veel beter kon zwemmen dan zij en ik ze elke keer onder water hield tot ze het bijna letterlijk verzoop, tot een badmeester het in de gaten kreeg en ons allebei uit het water haalde. Uiteraard moest ik me verantwoorden bij de directrice, die dan het volledige verhaal kreeg, waarna de populaire ophielden met me als mikpunt te beschouwen van hun frustraties.
Maar voor Carrie sleepte dit nog heel lang aan,........tot ik mijn bril verving door lenzen en de plastische chirurg mijn oren mooi corrigeerden en make-up ging gebruiken,.......de verlegenheid overwinnen was de laatste stap en de moeilijkste, maar het is me gelukt!!!! En dat zelfvertrouwen dat groeit nog, het enige positieve aan ouder worden.......
Wat er ook toe heeft bijgedragen, dat ik alles een plek kon geven, was het feit toen er een reunie georganiseerd werd, eerst wilde niet gaan, mijn middelbare schooltijd is niet mijn meest fijne uit mijn jeugd punt, maar iets dreef me toch,.......en oh dear,.........wat was het fijn om te zien, dat de populaire, zich een beetje hadden laten gaan en zonder diploma op de bank waren belandt samen met de vettige slierten op hun hoofd,.......velen herkenden me zelfs niet,........en van dat moment heb IK genoten!!!!!
Revenge.
BeantwoordenVerwijderenChipie, Carrie, Chipie, met één p :-)
BeantwoordenVerwijderenMaar pesten, tja, ik dacht er deze morgen ook aan.
Ik hoop dat dochterlief er niet mee te maken krijgt.
La vengeance est un plat qui ce mange froid.
De reden waarom ze het pesten deden...
tja, dezelfde als de reden waarom zoveel ettertjes er graag eens op kloppen...
een stijgend gevoel van eigenwaarde door de ander te kleineren vrees ik.
I was ook bij de gepesten, was totaal niet populair op school en inderdaad dat heeft zijn weerslag op zelfvertrouwen! Ondertussen voel ik me wel veel beter in mijn vel, zijn de pesterijen ver weg in mijn geheugen. Maar één blik die neerkijkt op mij in de trent van ,"madammeke wie zijde gij" en ik voel me weer dertien jaar, je raakt het nooit echt helemaal kwijt!
BeantwoordenVerwijderenIk ga nooit naar reünies: ik ben te veel gepest geweest en wil die mensen achter mij laten.
BeantwoordenVerwijderenMwhuauahaha dat zal voor jou wel het ultieme wraakmoment geweest zijn!!!!
BeantwoordenVerwijderenEcht een mooi lelijk eendje wordt zwaan verhaal :-)
Voor jou dus gelukkig met een happy end.
Ik ben in mijn schooltijd ook wel eens gepest geweest. Het was wel nooit echt langdurig of erg extreem (dus niet zoals van die gevallen die wel eens de media halen), maar toch, als "ze" een slachtoffer zochten, was ik dat vaak. Goed voor mijn zelfvertrouwen - dat toch al niet heel hoog was - is dat zeker niet geweest. Met ouder worden slijt het misschien wel wat, maar toch niet helemaal.
BeantwoordenVerwijderenSweet revange, van a tot z is het herkenning dit verhaal van jou. Mensen beseffen gewoon echt niet hoe een diepe wond pesten kan geven...
BeantwoordenVerwijderenHet klinkt maar al te bekend... Ik ben ook gepest geweest vroeger en het heeft littekens nagelaten die ik wel steeds beter kan overwinnen. Pesten heeft me sterker gemaakt.
BeantwoordenVerwijderenTja, spijtig om te lezen. Ik moet helaas bekennen dat ik bij de groep pesters hoorde. Ik weet ook niet wat mij bezielde, was jong en dacht niet na. Ik deed wat ik toen onschuldig achte. Dingen als tijdens gym wegsluipen om kleding onder de douche te gooien, etc. Achteraf veel spijt van het eventuele effect wat het bij anderen achter had kunnen laten.
BeantwoordenVerwijderenheerlijk dat je je zo kon wreken op die pesters
BeantwoordenVerwijderenHelaas vergaat het niet elke gepeste zo goed...wat de laatste dagen wel duidelijk is... :-(
Vooral mooi om het einde te lezen!
BeantwoordenVerwijderenBij mij heeft het pesten, mezelf sterker gemaakt.
Maar ook angsten ontwikkeld, daarin moet je een balans vinden. Dat lang niet altijd makkelijk is!
Erg mooi beschreven.
Liefs!!
Ik ben ook veel gepest geweest. Van in de lagere school tot in het middelbaar. Het eerste en tweede leerjaar waren mijn eerste jaren op school aangezien ik geen kleuterklas gedaan heb. Die eerste school was in het dorp niet ver van huis en zaten we met heel weinig in de klas. Maar, helaas, aangezien het dorp maar een klein schooltje had (nu kun je er tot het zesde naar school gaan) moest ik vanaf het derde leerjaar naar De Grote School en daar is het allemaal begonnen. Ik was dan ook zeer blij dat ik maar liefst 5 schooljaren een half later een half jaar school moest missen door opname in het ziekenhuis. Dat was echt een verademing voor me. Mijn ouders en iedereen zegt dat ik toen heel erg veranderd was. Ook volwassener geworden.
BeantwoordenVerwijderenHeb nog geweten dat ik al brakende naar school ging gewoon door de stress.
Het laat littekens achter,.....en dan heb ik heel veel geluk gehad dat het voor mij geen blijvende schade heeft aangericht, maar we moeten eerlijk zijn, het heeft wel lang geduurd, tot mijn onzekerheid verdwenen was en of het geheel verdwenen is moet de toekomst uitwijzen,......
Verwijderen